Ik had een bloedhekel aan lange stukken asfalt in een wandelroute. Ik zag er het nut niet van in en het was niet comfortabel voor mijn fysieke gestel. Zeker als ik meerdere dagen achter elkaar wandelde, kreeg ik sneller last van mijn knieën. Bij elke stap dreunde het onwrikbare asfalt dwars door mijn botten heen. Wat een feest was het dan om over zachte bosgrond te stappen! Oké, zonder oorlog geen vrede, zonder asfalt niet het ultieme genot van meeverende mossen en dennentakken.
Japan
Japan heeft mijn houding ten opzichte van asfalt veranderd. De route die we zouden gaan wandelen in Japan zou leiden over vele asfaltwegen, daar moest ik me op voorbereiden. Elke wandeling die ik vervolgens in Nederland maakte én asfalt bevatte, was nu mooi meegenomen. Een asfalt-oefening, mijn lijf harden voor het harde beton dat komen ging. De Japanse route heeft zijn belofte waargemaakt: kilometers asfalt hebben mijn wandelschoenen behoorlijk doen afslijten. Zelfs smalle bergpaadjes waren belegd met dit stenen goedje. Dat dit eiland nog niet gezonken is, mag een wonder heten. Hoewel niet mooi en nog steeds keihard, ging ik anders kijken naar het Japanse asfalt. Omdat ik wel moest, ik kon niet om het vele beton heen. Er zijn zelfs momenten geweest in Japan – het was me voorspeld maar ik geloofde er niet in – dat ik ging verlangen naar asfalt. Als ik weer ploeterend die enorm steile berg bedwong, hijgend, met mijn tong op mijn knieën, kwam er weleens een piepklein verlangen naar vlak asfalt.
Het is niet zo dat ik nu het liefst alleen op geasfalteerde wegen wandel. Daar was het me ook niet om te doen. Na zeker wel 1000 kilometer asfalt kan ik prettig samenleven met asfalt. We hoeven niet de beste vrienden te zijn, maar ik accepteer de aanwezigheid van asfalt. Ook asfalt heeft rechten. Het mag er zijn. En ik loop er op.
Lastige vlieg
Had ik mijn strijd met asfalt verbeten doorgezet, had ik lang niet zo genoten van de reis als ik nu wel gedaan heb. Het is zoals die ene lastige vlieg. Hij stoort, zoemt om je heen. Je wilt m dood of tenminste weg hebben. Maar de vlieg is slimmer dan jij en laat zich niet pakken. Je besluit z’n aanwezigheid te accepteren en op een dag, als je zijn gezoem niet meer hoort, ga je ‘m zelfs missen. Het ideaalbeeld van volledige acceptatie. Mindful met je omstandigheden omgaan. Nou, ik heb m’n lesje mindful omgaan met asfalt gehad én geleerd!
Ik heb er recht op!
Maar nu over rechten. Asfalt heeft ook rechten, schrijf ik hierboven. Onzin. Maar wij mensen, ademende, verterende en denkende wezens hebben rechten. En daar beroepen we ons graag op. Terecht. Tot op zekere hoogte. Wanneer je hierin doorslaat, mis je de kans op leren omgaan met omstandigheden die je niet aanstaan. Dan ga je klagen over asfalt, want: “Ik heb betaald voor een mooie route door de natuur. Weg met asfalt!” Ondertussen mis je de prachtige omgeving, het heerlijke groen langs het asfalt. Of je leuke gezelschap waar je mee opwandelt. Dus help jezelf, verander je blik en bedenk met welke instelling je elke meter asfalt onder je voeten door wilt laten gaan.